Η επιθυμία για απόκτηση παιδιού είναι μια προσωπική υπόθεση που μπορεί να προκύψει στο πλαίσιο μιας σχέσης — αλλά όχι απαραίτητα μόνο εκεί.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι εργασιακές απαιτήσεις, η απουσία συντρόφου, ο παράγοντας ηλικίας και πολλοί άλλοι παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν μια γυναίκα στο να σκεφτεί να κάνει παιδί χωρίς σύντροφο τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι επιθυμίες της, σε συνδυασμό με τη θεμελιώδη πραγματικότητα του χρόνου, διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαπραγματεύεται την απόφαση να κάνει παιδί — μόνη της.

Κατά τη διαμόρφωση αυτής της απόφασης προκύπτουν ορισμένες ανησυχίες, όπως:

• Το βάρος της ατομικής ευθύνης, τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά
• Διαχείριση των κοινωνικών αντιλήψεων και των αντιδράσεων του άμεσου περιβάλλοντος της
• Χειρισμός αυτού του τύπου μονογονεϊκότητας κατά την ανατροφή του παιδιού
• Αντιμετώπιση του φόβου για το άγνωστο και το μέλλον

Είναι σημαντικό να συζητείται κάθε σκέψη και ανησυχία και κάθε γυναίκα να βρίσκει τις δικές της προσωπικές απαντήσεις. Αυτό βοηθά στη λήψη μιας καλά ενημερωμένης απόφασης, καθώς οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις και η τελική απόφαση είναι αποκλειστικά δικές της.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ζήσει μόνη της. Η κοινή χρήση, η έκφραση, η ομιλία και η αναζήτηση συμβουλών κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων είναι τρόποι για να συνδεθεί κανείς πιο βαθιά με τον εαυτό του, να αποκτήσει νέες ιδέες, να ανακαλύψει ερωτήσεις και απαντήσεις και να δει τη διαδρομή με λιγότερη συναισθηματική ένταση και περισσότερη επίγνωση.

Προσπάθειες χωρίς αποτέλεσμα

Κάθε προσπάθεια απόκτησης παιδιού είναι ένας κύκλος που ξεκινά με την ελπίδα και την προσδοκία ενός θετικού αποτελέσματος. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει, ο κύκλος κλείνει απότομα. Ωστόσο, η επιθυμία παραμένει.

Τι πήγε στραβά; Έκανα λάθος; Αξίζει να προσπαθήσω ξανά; Θα τα καταφέρουμε ποτέ;

Kάθε σώμα με τα δικά του «εργαλεία» μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες μας, παρακινώντας μας να τις αντιμετωπίσουμε. Ακριβώς όπως αισθανόμαστε σωματικά πείνα, υπνηλία, πόνο κ.λπ., λαμβάνουμε επίσης σήματα ψυχολογικά μέσω συναισθημάτων όπως ο φόβος, η χαρά, η λύπη ή ο θυμός για αυτό που συμβαίνει. Μια φυσική κατάσταση μπορεί να έχει συναισθηματικές επιπτώσεις και το αντίστροφο.

Ψυχοσωματικά συμπτώματα

Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα εμφανίζονται όταν τα συναισθήματα βρίσκουν διέξοδο έκφρασης στο σώμα. Όταν υπάρχουν έντονες συναισθηματικές καταστάσεις ή όταν παλεύουμε να συνδεθούμε με τα συναισθήματά μας – πονοκέφαλοι, ζαλάδες, προβλήματα στο στομάχι, δερματικές παθήσεις, πόνος στον αυχένα και πολλά άλλα – αυτά μπορούν να γίνουν ο τρόπος του σώματος να μιλήσει για λογαριασμό της ψυχολογίας μας.

Βασικά πράγματα που πρέπει να προσέχουμε στην καθημερινή μας ροή

• Αν έχει επηρεαστεί ο ύπνος μας
• Αν η διατροφή μας έχει αλλάξει
• Πώς είναι η συγκέντρωσή μας
• Πώς είναι η διάθεσή μας
• Πόση ενέργεια νιώθουμε ότι έχουμε
• Εάν αντιμετωπίζουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα
• Αν το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι εξασθενημένο

Κατά τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης

Μια κοινή ανησυχία για τις γυναίκες κατά τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι εάν η ψυχολογική τους κατάσταση μπορεί να επηρεάσει τη φυσική τους κατάσταση. Οποιοδήποτε δυσάρεστο συναίσθημα μπορεί να φαίνεται σαν απειλή που θα μπορούσε να καταστρέψει το αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν ισχύει στην πράξη. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι μια υπερβολική προσπάθεια να παραμείνουμε θετικοί μπορεί να αναγκάσει τις άλλες φωνές μας (όπως άγχος, δυσφορία ή ερεθισμό) να βρουν διέξοδο στο σώμα.

Η διαδικασία της αυτοφροντίδας δεν αλλάζει ούτε αποκτά νέους κανόνες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προσπάθειας. Παρατηρούμε, κατανοούμε, εξηγούμε και νοιαζόμαστε τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχολογία μας.

Διατήρηση της ψυχολογίας μέσω της Διατροφής

Στην Embryolab στόχος μας είναι η γονιμότητα. Η διατροφή συνδέεται άμεσα με θέματα γονιμότητας και παίζει το ρόλο της στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ωστόσο, η διατροφή μας επηρεάζεται και από την ψυχική μας κατάσταση και μπορεί να παρατηρήσουμε ότι ανάλογα με τις συναισθηματικές μας φάσεις, γίνεται πιο εύκολο ή δύσκολο να το φροντίσουμε.

Σωστή διατροφή ή ιδανικό σωματικό βάρος

Αυτά είναι σίγουρα επιθυμητά για τους περισσότερους ανθρώπους. Ωστόσο, ο ρυθμός της καθημερινής ζωής, το άγχος, η συναισθηματική αστάθεια, η πίεση από τις δυσκολίες της ζωής και πολλοί άλλοι παράγοντες μπορεί να είναι λόγοι για να παραμελήσουμε τη διατροφή μας ή να βρούμε σε αυτήν ένα καταφύγιο ευχαρίστησης (αν δεν υπάρχει άλλο). Αντίθετα, μπορεί να βρισκόμαστε σε μια αγωνιώδη επιδίωξη της τέλειας διατροφής—προσπαθώντας να φροντίσουμε το σώμα αλλά τελικά να το συνδέουμε με υψηλά επίπεδα στρες. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, οποιαδήποτε τάση μπορεί να εξελιχθεί σε διατροφική διαταραχή.

Τι Μπορούμε να Κάνουμε;

Πρώτα, αναγνωρίστε τη σχέση μας με το φαγητό και, χωρίς φόβο ή ενοχές, αντιμετωπίστε τη με κατανόηση και γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτή είναι μια υγιής προσέγγιση, σε αντίθεση με μια περιοριστική που προσπαθεί να «μας βάλει σε σχήμα» με σκληρό ή μη βιώσιμο τρόπο. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα της σύγκρουσης που συχνά μας οδηγεί σε αδιέξοδο: «ευχαρίστηση με κακή διατροφή» ή «τιμωρία με καλή διατροφή».

Η διατροφική μας συμπεριφορά είναι μια σημαντική πτυχή που χαρακτηρίζει τη σχέση μας με τον εαυτό μας: πώς διατηρούμε, φροντίζουμε, ευχαριστούμε και διασφαλίζουμε την υγεία μας

Η υπογονιμότητα είναι μια κατάσταση που επηρεάζει διάφορες πτυχές της ζωής ενός ζευγαριού και ένας από τους τομείς που επηρεάζεται συχνά είναι η σεξουαλικότητα. Μερικές φορές επιβαρύνεται με ενοχές για το ότι δεν επιτεύχθηκε το επιθυμητό αποτέλεσμα και άλλες φορές συνοδεύεται από φόβο μήπως το χάσεις εντελώς. Δεν είναι ασυνήθιστο η σεξουαλικότητα να γίνεται θέμα ταμπού, ακόμη και μέσα στη σχέση.

Η Σεξουαλική επαφή

Η σεξουαλική επαφή είναι ένας από τους πολλούς τρόπους σύνδεσης ενός ζευγαριού και συχνά αντανακλά στοιχεία της συνολικής τους αλληλεπίδρασης. Επηρεάζεται τόσο από τις φάσεις που περνά το ζευγάρι όσο και από την ψυχολογική κατάσταση του κάθε συντρόφου. Ταυτόχρονα, το σεξ είναι επίσης μια έκφραση γονιμότητας. Συμβολίζει το αποτέλεσμα της ένωσης, της αγάπης και της στοργής. Ωστόσο, όταν αυτό το μονοπάτι δεν οδηγεί στον επιθυμητό προορισμό, μπορεί να προκύψουν συναισθηματικές αντιδράσεις:

Σταδιακά, η σεξουαλική δραστηριότητα μπορεί να συνδεθεί αποκλειστικά με την απόκτηση παιδιού, χάνοντας κάθε άλλη σημασία.

Το ζευγάρι, ή ένας από τους συντρόφους, μπορεί να αρχίσει να αποφεύγει τη συνουσία, η οποία γίνεται φορτωμένη με ενοχές.

Η αίσθηση ότι «απλώς συμβαίνει το σεξ» ή αντίστροφα ότι «αρχίζει να μην συμβαίνει» μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε απομόνωση μέσα στο ζευγάρι, το οποίο νιώθει ανίσχυρο μπροστά στο ανείπωτο θέμα που πλανάται στον αέρα. Όταν υπάρχουν σεξουαλικές δυσλειτουργίες, γίνεται δύσκολο να γίνει διάκριση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος.

Η επιλογή της εξωσωματικής γονιμοποίησης

Η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) έρχεται συχνά ως λύση, αλλά αντικαθιστά την παραδοσιακή οδό της σεξουαλικής επαφής. Αυτό μπορεί να είναι και ανακούφιση και πηγή θλίψης. Σε αυτή τη φάση, είναι σημαντικό ούτε το σεξ, ούτε η σχέση, ούτε κανένας από τους δύο εταίρους να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος.

Επισήμανση

Η σεξουαλικότητα δεν χρειάζεται να θυσιαστεί. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας και της σχέσης μας που μπορούμε να γαλουχήσουμε ξεχωριστά. Μπορούμε να διατηρήσουμε όλους τους τρόπους που μας φέρνουν πιο κοντά: άγγιγμα, φιλί, αγκαλιά, επικοινωνία και επιθυμία να είμαστε μαζί – με κάθε έννοια.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το άγχος και η ανησυχία για το αποτέλεσμα μπορεί να εκδηλωθούν με διάφορους τρόπους. Ένα κοινό είναι η αναζήτηση πληροφοριών ή παραδειγμάτων που αποκαλύπτουν ποσοστά επιτυχίας ή πιθανούς κινδύνους. Η αναζήτηση στο διαδίκτυο, η σύγκριση με άλλα ζευγάρια στο άμεσο περιβάλλον ή ακόμα και στην ίδια κλινική μπορεί να γίνει πηγή πληροφοριών.

Πώς επηρεάζει αυτή η τάση ένα ζευγάρι στη διαδικασία της προσπάθειας;

Η σύγκριση μπορεί μερικές φορές να γίνει με μέτρο χωρίς να μας εμποδίζει να εστιάσουμε στον εαυτό μας. Ωστόσο, μπορεί επίσης να γίνει επίμονο, οδηγώντας σε αποδιοργάνωση. Η σκέψη ότι «κάθε περίπτωση είναι διαφορετική» συνήθως αναγνωρίζεται στη θεωρία, αλλά δεν μειώνει πάντα τα συναισθήματά μας. Ουσιαστικά, πίσω από αυτές τις αναζητήσεις βρίσκεται η ανάγκη μας να νιώθουμε ασφάλεια.

Ωστόσο, αν παρατηρήσουμε ότι αυτές οι αναζητήσεις αυξάνουν το άγχος μας ή μας εκτρέπουν από το δικό μας μονοπάτι:

Επικεντρωθείτε σε τρεις βασικούς τομείς:

• Χρόνος: Μείνετε στο παρόν.
• Πρακτικότητα: Κάντε κάθε βήμα ένα-ένα.
• Συναισθηματικά: Μείνετε συνδεδεμένοι με τον εαυτό σας.

Θέστε όρια στις συνεχείς αναζητήσεις στο διαδίκτυο.

Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι για να απαλύνετε τον φόβο, πρέπει να εμπιστεύεστε περισσότερο τον εαυτό σας παρά να συγκρίνετε.

Ζητήστε βοήθεια εάν θεωρείτε ότι είναι δύσκολο να το διαχειριστείτε μόνοι σας.

Ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν συχνά τα ζευγάρια είναι αν πρέπει να μοιραστούν το ταξίδι τους με τους κοντινούς τους ανθρώπους και πόσο αυτό μπορεί να βοηθήσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη —είτε «ναι» ή «όχι»— με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού. Ωστόσο, μερικές φορές η απόφαση επηρεάζεται από διάφορες σκέψεις και ανησυχίες, όπως:

Έκθεση: κάτι πολύ προσωπικό, που επηρεάζει τόσο τα άτομα όσο και την ίδια τη σχέση.

Ανησυχία: για πρόκληση αγωνίας με την κοινοποίηση των ειδήσεων.

Άγχος για τις προσδοκίες των άλλων: η ευθύνη που μπορεί να νιώθουν για την επιτυχία ή την αποτυχία.

Φόβος: Οταν βομβαρδίζεστε με πάρα πολλές ερωτήσεις για κάθε βήμα (αποτελέσματα εξετάσεων, αιτίες υπογονιμότητας, επιλογές θεραπευτικού σχεδίου κ.λπ.).

Απογοήτευση: εάν ακούνε πάρα πολλές συμβουλές για την επιτυχία ή τη θετική σκέψη.

Ενοχές: αν τελικά αποφασίσουν να μην μοιραστούν και «αφήσουν αυτούς τους ανθρώπους απ’έξω».

Πώς μπορεί ένα περιβάλλον να είναι υποστηρικτικό;

• Διατηρώντας μια όσο το δυνατόν πιο διακριτική προσέγγιση.\
• Αποφεύγοντας τις ενοχλητικές ερωτήσεις και τις εκφράσεις άγχους.
• Εστιάζοντας περισσότερο στους ανθρώπους παρά μόνο στο αποτέλεσμα.

Είναι σημαντικό για κάθε ζευγάρι να αισθάνεται ελεύθερο να οργανώσει και να πραγματοποιήσει τα βήματά του όπως νομίζει, απαντώντας μόνος του στις ερωτήσεις, “Τι μας βοηθάει;” και “Πώς θέλουμε να το ζήσουμε αυτό;”

Στο τέλος —ανεξάρτητα από το ποιοι και πόσοι άνθρωποι είναι δίπλα σας— το ταξίδι τους παραμένει η δική σας μοναδική, προσωπική και ξεχωριστή εμπειρία!

Η εμβρυομεταφορά είναι η πολυαναμενόμενη στιγμή που σηματοδοτεί την κορύφωση και την κορύφωση ενός μεγάλου ταξιδιού. Αλλά είναι ακόμη περισσότερο από αυτό—είναι η στιγμή της σύνδεσης με το έμβρυο, που ορίζει τώρα τη φυσική πορεία των πραγμάτων. Για αυτούς τους λόγους, είναι μια μαγική αλλά και γεμάτη άγχος εμπειρία, καθώς ακολουθείται από μέρες αναμονής για το αποτέλεσμα.

Κατά την προετοιμασία της εμβρυομεταφοράς, είναι σημαντικό για κάθε γυναίκα να επικεντρωθεί στον εαυτό της. Μπορεί όλα τα βλέμματα να είναι στραμμένα πάνω της, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι πηγή πίεσης. Η ίδια υποστηρικτική προσέγγιση θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις στάσεις των γύρω της. Κάθε συζήτηση μπορεί να είναι πηγή ενθάρρυνσης ή το αντίθετο. Τα λόγια κατανόησης και υποστήριξης μπορούν να απαλύνουν το άγχος, ενώ οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις, οι παρατηρήσεις και οι συμβουλές μπορούν να οδηγήσουν σε συναισθήματα απομόνωσης και αποξένωσης.

Τέλος, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το έμβρυο, το οποίο περιμένουμε με ανυπομονησία, έχει το δικό του ταξίδι που εκτυλίσσεται παράλληλα με το δικό μας. Η υπομονή που απαιτείται αυτό το διάστημα μπορεί να φαίνεται ότι μας δένει τα χέρια, αλλά στην πραγματικότητα, μας ζητά να τα κρατήσουμε ανοιχτά

Η περίοδος αναμονής

Περιμένοντας με υπομονή… μέχρι το τελικό αποτέλεσμα! Οι μέρες που ακολουθούν είναι γεμάτες αγωνία, προσμονή και ελπίδα, φέρνοντας στο τέλος την περίοδο των προσπαθειών. Είναι κι αυτές περίεργες μέρες, καθώς τελείωσε η ενεργός φάση. Για κάθε γυναίκα, αυτό το ταξίδι είναι μια βαθιά προσωπική εμπειρία.

Το σώμα, τα συναισθήματά της, οι σκέψεις της – ό,τι κάνει – είναι μέρος αυτής της ζωντανής διαδικασίας. Ο φόβος του αποτελέσματος, είτε με τη μορφή άγχους είτε με την ανάγκη για έλεγχο, είναι φυσικός αλλά απαιτεί τη διαχείριση να τον αποτρέψει από το να γίνει συντριπτικός. Οι γενικές συμβουλές προτείνουν τη διατήρηση μιας όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικής ρουτίνας, με προσοχή και αποφυγή ακροτήτων κάθε είδους. Προφανώς, η έντονη δραστηριότητα θα πρέπει να αποφεύγεται, αλλά και η πλήρης αδράνεια, παρόλο που ορισμένες γυναίκες μπορεί να την επιλέξουν με τις καλύτερες προθέσεις. Η ενασχόληση με κάτι ευχάριστο, η βόλτα, η φιλική συζήτηση και παρόμοιες δραστηριότητες μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του άγχους.

Φυσικά, κάθε γυναίκα έχει τις δικές της μοναδικές ανάγκες, οπότε μόνο αυτή μπορεί να ξέρει τι την αγχώνει, τι τη χαλαρώνει, ποιος την εμπνέει για συζήτηση, τι είδους καθημερινότητα τη βοηθά και τελικά, πώς θέλει να ζήσει αυτές τις ιδιαίτερες μέρες. . Μένοντας σε επαφή με τον εαυτό της και εμπιστευόμενη τα συναισθήματά της, μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά αυτή την απαιτητική περίοδο αναμονής. Επιπλέον, είναι σημαντικό να μην επιβαρύνει τον εαυτό της άσκοπα με σκέψεις όπως “Πειράζει που ήμουν ανήσυχη; Δεν είμαι αρκετά θετική;” Τέτοιες σκέψεις είναι συνήθως εκφράσεις άγχους και όχι παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.

Η Συντροφική Σχέση

Η σχέση και το ταξίδι της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι σημαντικά γιατί η ίδια η σχέση είναι παρούσα, συμμετέχει και επηρεάζεται ως ανεξάρτητη οντότητα. Μπορεί να είναι η αφετηρία του ταξιδιού και η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτό, αλλά φέρει επίσης το βάρος του άγχους, της δυσφορίας και της κούρασης που βιώνουν και οι δύο σύντροφοι. Μπορεί ακόμη και να υπάρχουν φόβοι και ανησυχίες για το μέλλον της σχέσης μετά την «θύελλα της υπογονιμότητας». Στιγμές έντασης, ανακούφισης, απομόνωσης, καθώς και σύνδεσης, επικοινωνίας και τρυφερότητας μπορεί να εναλλάσσονται στην καθημερινή ζωή του ζευγαριού.

Η προσπάθεια απόκτησης ενός παιδιού μπορεί να ξεκινήσει ως ένας όμορφος στόχος, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε μια επίπονη διαδικασία που κινδυνεύει να καθορίσει εντελώς τη σχέση. Όταν η απόκτηση ενός παιδιού γίνεται το μέτρο για το αν θα συνεχιστεί η σχέση, η όλη διαδικασία παίρνει έναν πιο αγχωτικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα γίνεται ένας βαρύς και ριψοκίνδυνος τίτλος. Ένα σημαντικό μέρος της διαχείρισης αυτής της κατάστασης είναι η εσωτερική διάκριση και η σαφής κατανόηση της σχέσης μεταξύ του προβλήματος και της προσέγγισης του στόχου.

Αυτό διευκολύνει τη διατήρηση της ισορροπίας και τον κάθε σύντροφο να υποστηρίζει τον άλλο σύμφωνα με τις ανάγκες του. Πώς μπορεί αυτό να γίνει πράξη;

• Μέσω της επικοινωνίας: με ειλικρίνεια, σεβασμό, συνέπεια και υπομονή.
• Μέσω της αποδοχής: χωρίς κριτική ή απορριπτική στάση.
• Μέσα από σωματική και λεκτική επαφή.
• Μέσα από την εξεύρεση κοινού εδάφους: στις αποφάσεις και τη διαχείριση.
• Μέσω αμοιβαίας υποστήριξης: και οι δύο εταίροι το χρειάζονται.

Αποφεύγοντας τις συγκρίσεις: κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό.

Με τη συνεχή υπενθύμιση: ότι η σχέση χρειάζεται τη δική της φροντίδα, καθώς και αυτή προσπαθεί να αναπτυχθεί.

Στην πορεία προς την «καλή ψυχική υγεία», μπορούμε να αποφύγουμε τις ακόλουθες παγίδες:

• Παγίδα Νο. 1: Συνδέοντας το «καλό» με το «ευτυχισμένο»
  Είναι εγγενώς αδύνατο (σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής μας) αφού δεν βιώνουμε μόνο ερεθίσματα χαράς. Η πραγματικότητα της υπογονιμότητας και η διαδικασία της προσπάθειας δεν μπορούν να συνδέονται αποκλειστικά με συναισθήματα χαράς ή ικανοποίησης.
• Παγίδα Νο 2: Κατηγορούμε τον εαυτό μας για τυχόν δυσάρεστα συναισθήματα
  Η ιδέα ότι τα άσχημα συναισθήματα είναι επιβλαβή για εμάς είναι εσφαλμένη.
• Παγίδα Νο 3: Σύνδεση της έκβασης της προσπάθειας με τα συναισθήματα που βιώσαμε κατά τη διάρκειά της
  Δεν βοηθάει να αντιμετωπίζουμε την ψυχική μας υγεία ως εργαλείο ή εργαλείο, αλλά μάλλον ως τον τρόπο που βιώνουμε την ίδια την προσπάθεια, όπως ακριβώς κάνουμε με οτιδήποτε άλλο.
• Παγίδα Νο 4: Επικρίνουμε τον σύντροφό μας όταν αντιμετωπίζει συναισθηματικές δυσκολίες
  Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι στόχος μας είναι να βοηθήσουμε, σχόλια όπως «μην νιώθεις έτσι/πληγώνεις τον εαυτό σου με αυτά τα συναισθήματα» οδηγούν σε συναισθήματα αποξένωσης και απομόνωσης, καθώς η σύνδεση έχει αντικατασταθεί από κριτική.
• Παγίδα Νο. 5: Αντίσταση στη βοήθεια και προσκόλληση σε δυσλειτουργικές συνήθειες

Η ανθρώπινη φύση συχνά τείνει να κολλάει στο οικείο και να αποφεύγει το νέο, ακόμα κι αν είναι πιο χρήσιμο. Εάν παρατηρήσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ψυχική μας υγεία δεν λειτουργεί, είναι πιθανό να κάνουμε ένα ταξίδι για να βρούμε κάτι καλύτερο – ας το υποστηρίξουμε!

Μετά από μήνες ή και χρόνια προσπάθειας, η διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης ξεκινά συχνά – μια ιδιαίτερη στιγμή για τη σχέση, γεμάτη συναισθήματα. Κάθε ζευγάρι προσπαθεί να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν περισσότερο από κάθε οπτική γωνία — πρακτικά, ψυχολογικά, ιατρικά και σωματικά. Αρχικά, η περίοδος οργάνωσης και διαδικαστικών θεμάτων δημιουργεί συνήθως κάποια αναστάτωση μέχρι να έρθει το βήμα της θεραπείας και ολοκλήρωσης. Φυσικά, η γυναίκα είναι περισσότερο στο επίκεντρο της προσοχής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ψυχολογία του συντρόφου είναι λιγότερο σημαντική. Αυτή η αρχή και αυτό το ταξίδι μοιράζονται και βαδίζονται χέρι-χέρι.

Πώς το ζευγάρι μπορεί να βελτιώσει το μοναδικό του ταξίδι

• Καλή επαφή και επικοινωνία μέσα στη σχέση: Χωρίς κριτική αλλά με κατανόηση και ελεύθερη συναισθηματική έκφραση.
• Εστίαση στο «ένα βήμα τη φορά»: Αποφυγή ανησυχητικών σκέψεων.
• Ολοκληρωμένες πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία: Αντιμετώπιση ανησυχιών που μειώνουν την ανασφάλεια.
• Αποτελεσματική διαχείριση του περιβάλλοντος: Επιλέγοντας τα κατάλληλα άτομα για να μοιραστείτε την εμπειρία.
• Καλή οργάνωση της καθημερινής ζωής και συνεπής αυτοφροντίδα: Βοηθώντας κάθε σύντροφο σωματικά και ψυχικά.
• Αποφυγή επίμονων αναζητήσεων στο διαδίκτυο και συγκρίσεων με άλλες περιπτώσεις: Πρόληψη απόσπασης της προσοχής και αποπροσανατολισμού.
• Συνεχής υπενθύμιση ότι όλα αυτά συμβαίνουν για την ευκαιρία προς έναν όμορφο στόχο: Να μην πιέζουμε, να επιβαρύνουμε ή να φθείρουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας.

Στην Embryolab, ο στόχος μας είναι η γονιμότητα.

Η διάγνωση και μόνο της υπογονιμότητας είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια σειρά από δύσκολα συναισθήματα, που απελευθερώνουν τη φυσική ανθρώπινη αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει. Ένα από αυτά τα συναισθήματα είναι ο θυμός, ο οποίος άλλοτε εκδηλώνεται έντονα και άλλοτε πιο αθόρυβα —ακόμα και ένοχα. Ο θυμός συχνά θεωρείται ως ένα «κακό/λάθος» συναίσθημα που μας προβληματίζει με την έντασή του. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι και αυτό έχει τη χρησιμότητά του, όπως όλα τα άλλα ανθρώπινα συναισθήματα.

Πού κατευθύνεται συνήθως ο θυμός;

Ο θυμός μπορεί να κατευθύνεται στη μοίρα, τη μοίρα, τον εαυτό μας, τον σύντροφό μας, αυτούς που μας φέρνουν άσχημα νέα, αυτούς που ρωτούν γιατί δεν έχουμε ακόμα παιδιά, κάθε συμβουλή που δεν βοηθάει και το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό. συμβαίνει σε εμάς.

Πότε Εμφανίζεται;

Ο θυμός μπορεί να είναι παρών από τις αρχικές ανεπιτυχείς προσπάθειες, κατά τη διάγνωση της υπογονιμότητας και καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας.

Ποιος σύντροφος το νιώθει περισσότερο;

Κανόνας δεν υπάρχει. Ένας σύντροφος μπορεί να αντιδράσει πιο έντονα στον θυμό λόγω προσωπικότητας, περιστάσεων ή άλλων παραγόντων ή και οι δύο σύντροφοι μπορεί να τον βιώσουν ταυτόχρονα.

Πώς μπορούμε να εκφράσουμε το θυμό μας χωρίς να βλάψουμε τη σχέση;

Δεδομένης της έντασης που προκαλεί φυσικά, είναι σημαντικό να μην εκφράζεται επιθετικά ο θυμός μέσα στο ζευγάρι. Ο τρόπος έκφρασης παίζει σημαντικό ρόλο: το να λες «εσυ φταις» ή διάφορες προσωπικές προσβολές είναι διαφορετικό από το να λες «είμαι θυμωμένος με αυτό που συμβαίνει». Όταν ο θυμός γίνεται αποδεκτός και υπάρχει κατανόηση, είναι πιο πιθανό να υποχωρήσει νωρίτερα.

Η διάγνωση και μόνο της υπογονιμότητας είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια σειρά από δύσκολα συναισθήματα, που απελευθερώνουν τη φυσική ανθρώπινη αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει. Ένα από αυτά τα συναισθήματα είναι ο θυμός, ο οποίος άλλοτε εκδηλώνεται έντονα και άλλοτε πιο αθόρυβα —ακόμα και ένοχα. Ο θυμός συχνά θεωρείται ως ένα «κακό/λάθος» συναίσθημα που μας προβληματίζει με την έντασή του. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι και αυτό έχει τη χρησιμότητά του, όπως όλα τα άλλα ανθρώπινα συναισθήματα.

Πού κατευθύνεται συνήθως ο θυμός;

Ο θυμός μπορεί να κατευθύνεται στη μοίρα, τη μοίρα, τον εαυτό μας, τον σύντροφό μας, αυτούς που μας φέρνουν άσχημα νέα, αυτούς που ρωτούν γιατί δεν έχουμε ακόμα παιδιά, κάθε συμβουλή που δεν βοηθάει και το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό. συμβαίνει σε εμάς.

Πότε Εμφανίζεται;

Ο θυμός μπορεί να είναι παρών από τις αρχικές ανεπιτυχείς προσπάθειες, κατά τη διάγνωση της υπογονιμότητας και καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας.

Ποιος συνεργάτης το νιώθει περισσότερο;

Κανόνας δεν υπάρχει. Ένας σύντροφος μπορεί να αντιδράσει πιο έντονα στον θυμό λόγω προσωπικότητας, περιστάσεων ή άλλων παραγόντων ή και οι δύο σύντροφοι μπορεί να τον βιώσουν ταυτόχρονα.

Πώς μπορούμε να εκφράσουμε το θυμό μας χωρίς να βλάψουμε τη σχέση;

Δεδομένης της έντασης που προκαλεί φυσικά, είναι σημαντικό να μην εκφράζεται επιθετικά ο θυμός μέσα στο ζευγάρι. Ο τρόπος έκφρασης παίζει σημαντικό ρόλο: το να λες «εσυ φταις» ή διάφορες προσωπικές προσβολές είναι διαφορετικό από το να λες «είμαι θυμωμένος με αυτό που συμβαίνει». Όταν ο θυμός γίνεται αποδεκτός και υπάρχει κατανόηση, είναι πιο πιθανό να υποχωρήσει νωρίτερα.

Πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε;

Όπως με κάθε συναίσθημα, η διαχείριση του θυμού γίνεται ευκολότερη όταν κατανοήσουμε τον ρόλο του και την ανάγκη που εξυπηρετεί. Ο θυμός είναι μέρος της αντίδρασης σε κάτι που βιώνουμε ως δυσκολία, απώλεια ή αλλαγή. Εκφράζει επίσης ένα αίσθημα αδικίας. Στόχος είναι να προχωρήσουμε πιο ομαλά προς την αποδοχή της νέας κατάστασης μέσω της απελευθέρωσης αυτών των αντιδράσεων.

Προσοχή

Εάν ο θυμός είναι έντονος και επίμονος, εμποδίζοντας την πρόοδό μας, ίσως χρειαστεί να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στις βαθύτερες ανάγκες μας και στο πώς αντιλαμβανόμαστε την προσαρμογή. Συχνά, το αίσθημα δικαιοσύνης πίσω από το θυμό μπορεί να γίνει περιοριστικό. Ενώ φαίνεται να παλεύει για να μας δικαιώσει, μπορεί να μας εμποδίσει να προχωρήσουμε.