Ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν συχνά τα ζευγάρια είναι αν πρέπει να μοιραστούν το ταξίδι τους με τους κοντινούς τους ανθρώπους και πόσο αυτό μπορεί να βοηθήσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη —είτε «ναι» ή «όχι»— με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού. Ωστόσο, μερικές φορές η απόφαση επηρεάζεται από διάφορες σκέψεις και ανησυχίες, όπως:
Έκθεση: κάτι πολύ προσωπικό, που επηρεάζει τόσο τα άτομα όσο και την ίδια τη σχέση.
Ανησυχία: για πρόκληση αγωνίας με την κοινοποίηση των ειδήσεων.
Άγχος για τις προσδοκίες των άλλων: η ευθύνη που μπορεί να νιώθουν για την επιτυχία ή την αποτυχία.
Φόβος: Οταν βομβαρδίζεστε με πάρα πολλές ερωτήσεις για κάθε βήμα (αποτελέσματα εξετάσεων, αιτίες υπογονιμότητας, επιλογές θεραπευτικού σχεδίου κ.λπ.).
Απογοήτευση: εάν ακούνε πάρα πολλές συμβουλές για την επιτυχία ή τη θετική σκέψη.
Ενοχές: αν τελικά αποφασίσουν να μην μοιραστούν και «αφήσουν αυτούς τους ανθρώπους απ’έξω».
Πώς μπορεί ένα περιβάλλον να είναι υποστηρικτικό;
- Διατηρώντας μια όσο το δυνατόν πιο διακριτική προσέγγιση.\
- Αποφεύγοντας τις ενοχλητικές ερωτήσεις και τις εκφράσεις άγχους.
- Εστιάζοντας περισσότερο στους ανθρώπους παρά μόνο στο αποτέλεσμα.
Είναι σημαντικό για κάθε ζευγάρι να αισθάνεται ελεύθερο να οργανώσει και να πραγματοποιήσει τα βήματά του όπως νομίζει, απαντώντας μόνος του στις ερωτήσεις, “Τι μας βοηθάει;” και “Πώς θέλουμε να το ζήσουμε αυτό;”
Στο τέλος —ανεξάρτητα από το ποιοι και πόσοι άνθρωποι είναι δίπλα σας— το ταξίδι τους παραμένει η δική σας μοναδική, προσωπική και ξεχωριστή εμπειρία!
