Της Εύης Καλουτά, Ψυχολόγου-Ψυχοθεραπεύτριας, Embryolab
Διανύουμε μια περίοδο που η «παύση και η απομάκρυνση» με κάθε έννοια έρχεται σαν προστασία και λύση για κινδύνους που δεν μπορούμε πια να ελέγξουμε. Παράξενο αλλά αληθινό, να πρέπει να απομακρυνθούμε από ανθρώπους, από τους χώρους που ζούμε την καθημερινότητά μας, από τις δουλειές μας, ακόμα…και από τα ίδια τα όνειρά μας.
Η διαχείριση μιας κρίσης, μας αναγκάζει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις – που συνήθως απαιτούν να βρούμε τη λιγότερο δυσάρεστη και ταυτόχρονα την περισσότερο ασφαλή.
Μέσα σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα, πολλά ζευγάρια αναγκάζονται να αναβάλλουν το θεραπευτικό τους πλάνο, μπαίνοντας σε μια σκληρή αναμονή. Ένα αυθόρμητο ερώτημα θα ήταν: ποια άραγε τόσο απαιτητική προσαρμογή δε θα έφερνε αναστάτωση, δε θα έφερνε δυσφορία, θυμό ή και αγωνία για το μετά?
Η απάντηση είναι καμία.
Ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί να αντιδρά στα εμπόδια και να αναζητά τις λύσεις και τους τρόπους που θα τα ξεπεράσει. Και ήδη προσπαθεί και αξιοποιεί. Τις γνώσεις του, την αυτοπροστασία του, την αναζήτησή του και κυρίως… την υπομονή του. Λέξη μαγική και τόσο κουραστική μερικές φορές, μας καλεί όλους να τη γνωρίσουμε ξανά και ξανά. Και να θυμηθούμε, ότι όπως όλη η φύση με υπομονή βρίσκει τρόπους να επανέλθει μετά από τις δικές της κρίσεις, έτσι και η δική μας, υπομονετικά μας καλεί να βρούμε τα επόμενα – αλλά ασφαλή βήματα – με πίστη και με αυτοφροντίδα.
Πάνω από όλα ας βοηθήσουμε το έδαφος, τη βάση μας, το υλικό αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία: τον εαυτό μας. Ας μιλήσουμε για την αγάπη κοιτώντας αυτόν, κοιτώντας το σύντροφό μας, τη ζωή μας. Και οπωσδήποτε ας δούμε με μάτια ανοιχτά τη δύναμη, την αντοχή και τις δυνατότητές μας να είμαστε εδώ, συναισθηματικοί, αληθινοί και ώριμοι για το τώρα και για το μετά.
